In het nawoord van haar romandebuut ‘Dansen op vluchtige noten’ schrijft de Brugse An Van Paemel dat het verhaal geïnspireerd werd door dat van haar Nederlandse grootmoeder. Dat verhaal begint in de jaren voor WO I, wanneer een jonge Gidia beseft dat ze wil breken met de traditionele rol die een vrouw moet spelen. “Meisjes horen dienstbaar te zijn”, houdt haar moeder haar voor. Zelfs studeren voor onderwijzeres kon niet, ze moest gaan ‘dienen’ bij de rijke mensen. Toch wordt ze verpleegster in een ‘gekkenhuis’.
John Vervoort